کد مطلب:260314 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:253
عبادت امام
اهل بیت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم پاكان و صادقانی هستند كه خداوند سبحان آنان را از پلیدی مصون داشته است. اینان در علم و تقوا و ایمان و عمل و زهد و پرستش و اخلاص برای خدای بزرگ پیشوای مسلمانان می باشند. آشكار است كه بارزترین جنبه تقویت كننده امامت، همان وابستگی به «الله» و اخلاص ورزیدن به خداست.
مردی به نام محمد شاكری كه در حضور امام عسكری بوده نقل كرده است: گاهی می دیدم امام علیه السلام در محراب می نشست و به سجده می رفت. من می خوابیدم وقتی چشم می گشودم؛ می دیدم كه آن حضرت هنوز در سجده است. [1] .
ابوهاشم جعفری می گوید: روزی خدمت حضرت امام حسن عسكری علیه السلام شرفیاب شدم در آن لحظه امام مشغول نوشتن چیزی بود. وقتی كه زمان نماز فرا رسید، امام بلافاصله دست از نوشتن بركشید و خود را برای اقامه نماز آماده ساخت. [2] و سپس به عبادت خدا مشغول شد.
كیفیت عبادت و تواضع حضرت در نماز به نحوی بود كه حتی افراد گمراه و مخالف ایشان با دیدن این حالت، تغییر می كردند و جذب می شدند و شوق نماز در آنها ایجاد شده و به عبادت می پرداختند.
نقل شده است آنگاه كه امام در زندان بسر می برد، دربار عباسیان دو تن از
[ صفحه 386]
بدترین و فاسدترین مأموران خود را برای نگهبانی از امام گماردند. اما آنان نیز در اثر برخورد نزدیك با امام علیه السلام، از شرارت و بدكاری خود توبه كردند و آنچنان دگرگون شدند كه در عبادت و نماز به مراحلی عظیمی رسیدند. چون دیگر زندانیان از تغییر حال آن دو آگاهی پیدا كردند، آنها را فراخواندند و گفتند: وای بر شما! در مورد این مرد بزرگ چه نظری دارید و چگونه می اندیشید؟
گفتند: چه می توانیم درباره اش بگوییم؟ كسی كه روزها به روزه و عبادت می گذراند و شبها به عبادت و بندگی خدا می پردازد. هر آنچه می كند عبادت خداست و غیر از مناجات با درگاه خدا سخنی نمی گوید مگر آنكه در آن عمل و سخن عبادت خدا باشد. ای انسانها! وقتی كه آن حضرت بر ما نظر می افكند، لرزه بر انداممان می افتد و آنچنان قلبمان به لرزه می افتد كه عنان از دستمان گسیخته می شود؛ گویی با او همراه و همراز هستیم. [3] .
[ صفحه 387]
مردی به نام محمد شاكری كه در حضور امام عسكری بوده نقل كرده است: گاهی می دیدم امام علیه السلام در محراب می نشست و به سجده می رفت. من می خوابیدم وقتی چشم می گشودم؛ می دیدم كه آن حضرت هنوز در سجده است. [1] .
ابوهاشم جعفری می گوید: روزی خدمت حضرت امام حسن عسكری علیه السلام شرفیاب شدم در آن لحظه امام مشغول نوشتن چیزی بود. وقتی كه زمان نماز فرا رسید، امام بلافاصله دست از نوشتن بركشید و خود را برای اقامه نماز آماده ساخت. [2] و سپس به عبادت خدا مشغول شد.
كیفیت عبادت و تواضع حضرت در نماز به نحوی بود كه حتی افراد گمراه و مخالف ایشان با دیدن این حالت، تغییر می كردند و جذب می شدند و شوق نماز در آنها ایجاد شده و به عبادت می پرداختند.
نقل شده است آنگاه كه امام در زندان بسر می برد، دربار عباسیان دو تن از
[ صفحه 386]
بدترین و فاسدترین مأموران خود را برای نگهبانی از امام گماردند. اما آنان نیز در اثر برخورد نزدیك با امام علیه السلام، از شرارت و بدكاری خود توبه كردند و آنچنان دگرگون شدند كه در عبادت و نماز به مراحلی عظیمی رسیدند. چون دیگر زندانیان از تغییر حال آن دو آگاهی پیدا كردند، آنها را فراخواندند و گفتند: وای بر شما! در مورد این مرد بزرگ چه نظری دارید و چگونه می اندیشید؟
گفتند: چه می توانیم درباره اش بگوییم؟ كسی كه روزها به روزه و عبادت می گذراند و شبها به عبادت و بندگی خدا می پردازد. هر آنچه می كند عبادت خداست و غیر از مناجات با درگاه خدا سخنی نمی گوید مگر آنكه در آن عمل و سخن عبادت خدا باشد. ای انسانها! وقتی كه آن حضرت بر ما نظر می افكند، لرزه بر انداممان می افتد و آنچنان قلبمان به لرزه می افتد كه عنان از دستمان گسیخته می شود؛ گویی با او همراه و همراز هستیم. [3] .
[ صفحه 387]
[1] محدث قمي - سفينة البحار - ج 1 - ص 260.
[2] علامه مجلسي - بحارالانوار - ج 50 - ص 304.
[3] شيخ مفيد - ارشاد - ص 324.